Bij het schap met de ontbijtgranen in de supermarkt staat een man met een telefoon aan zijn oor. ‘Fruit en fiber, dat zie ik, bedoel je dat? Wat? Bosvruchten? O ja. krokante muesli met bosvruchten. K? Een grote rode K? O ja. ik zie het. Maar die is met appel. is dat goed? O, K met bosvruchten. Ja sorry. maar dat zie ik nergens.’
Het aantal verschillende soorten ontbijtgraan waaruit hij die ene moet zien te vinden, is drieënveertig. Cola: twaalf soorten.
Begin jaren negentig woonden wij een tijdje in Amerika. We deden soms boodschappen in een grote supermarkt in een mall dichtbij, die ook ’s avonds open was. Als er vrijwel geen klanten zijn lijkt zesentwintig soorten verpakte bacon ineens nóg meer. Alsof zo’n supermarkt zelf ook een soort gemeenschap is, waar elk
product recht heeft op een eigen identiteit. Er moet veel keuze zijn zodat iedereen kan vinden wat hij zoekt, is de theorie, en toch werkt het zo niet. In zo’n Amerikaanse supermarkt was niet één lekker stuk kaas te koop, toch verkochten ze achtenvijftig soorten. En niet omdat wij nu toevallig uit een kaaskritisch land kwamen, in Nederlandse supermarkten zie je hetzelfde. Met brood bijvoorbeeld. Van de zestien soorten is er misschien één die goed smaakt.
Bij ons in de buurt is onlangs een nieuwe bakker gekomen. Het is de tweede vestiging van Le Sébastien. die een paar jaar geleden begon op de Stadionweg in Amsterdam. Sébastien doet eigenlijk niets bijzonders. Hij bakt traditioneel Frans brood, baguettes, pistoletjes, meergranenbrood. Zijn winkel in Amsterdam was meteen een succes, en deze tweede vestiging bij ons in de buurt ook. Op zaterdag staan mensen tot op straat voor zijn brood in de rij. Hij heeft ook specialiteiten, brioches, Madeleines. Viennoiseries’, maar waar de mensen vooral voor komen is het gewone brood. In onze woonplaats zijn wel dertig adressen waar je stokbrood kunt kopen, maar mensen stappen op de fiets of in de auto en rijden naar Le Fournil. Vaak nemen ze op straat al een hap van het stokbrood, wij ook. En de rest van de dag loop je telkens terug naar de keuken voor een nog een stukje.
Gewoon brood. Met niks. Snob-appeal kan Sébastiens succes niet verklaren, want dat heeft zijn zaak
eigenlijk niet. Het gaat om dat brood.
Het is een positief verhaal. Sébastien doet goede zaken wij genieten van zijn brood. En toch heeft het ook iets treurigs. Want al dat andere brood, die honderden soorten in die dat iedereen kan vinden wat hij tientallen winkels, is eigenlijk niet goed. En als Sébastien niet was gekomen. waren we dat ook gewoon blijven eten. Er komen om de zoveel tijd nieuwe soorten bij, je probeert eens wat, maar ook dat is het niet. Misschien hoeft brood niet lekker te zijn,  denk je op een gegeven moment. Sterker, misschien is brood wel helemaal niet lekker. Zo verzoen je je geleidelijk met het feit dat je de keus hebt uit negenenveertig soorten frisdrank. dertien soorten yoghurt en drie soorten verse basilicum (waarvan een met kaneelsmaak), maar dat 1 soort goed brood gewoon niet tot de mogelijkheden behoort.
Tot je dus een keer brood bij Sébastien koopt, en beseft, dat dit allemaal onzin is.