Er is een nieuwe bakkerij: Le Fournil de Sébastien. Een ambachtelijk Franse bakker die trots is op z’n vak. Hij laat iedereen zien hoe hij z’n broden maakt. Van pure ingrediënten tot heerlijke croissants. Stokbroden liggen daar achttien uur te rijzen, want alleen zo krijgen ze hun rijke smaak. Alles is zelfgemaakt, natuurlijk of biologisch, zonder kunstmatige toevoeging of vulling zoals broodvet. Mensen staan rijen dik te wachten tot ze aan de beurt zijn. Er gebeurt daar iets moois op het Olympiaplein, volgens Trudelies van der Poel*.

Sébastien verkoopt niet alleen brood, hij voedt ons. Hij voedt onze magen, onze zintuigen, onze kennis, onze harten. We raken vervuld van veel meer dan de caloriewaarde van het brood. We voelen ons weer even mens. Het is zo eenvoudig. Hij doet gewoon wat iedere bakker zou moeten doen. Toch vertellen de lange rijen dat het heel ongewoon is.

Surrogaatvoeding
De wereld van Le Fournil staat haaks op de wereld van afbakbrood waar een lekker geurtje de trek moet opwekken. Brood fat wel lekker maakt, maar niet voedt. Veel eten in de winkels mist de noodzakelijke voedingswaarde. Groenten en fruit kunnen niet eens voldoen aan onze dagelijkse vitaminebehoefte. Het is surrogaatvoeding. Levenloos, leeg. Het vervult mensen niet, maar maakt ze hongerig naar meer.
Daar ligt de eigenlijke oorzaak van veel diabetes en overgewicht. In plaats van daar een oplossing voor te vinden, wordt mensen in campagnes opgedragen meer te bewegen, calorieën te tellen, bewust te kiezen, nog gezonder te eten omdat ze anders kanker krijgen … Hoe kun je mensen aansporen gezonder te eten, zonder je in te zetten voor het echt gezonder en beter maken van dat eten?
Voeding. We missen het niet alleen in ons eten. We missen het in de hele maatschappij. Kinderen willen niet meer naar school. Maar in plaats van daar iets aan te doen, verlengen we de leerplicht en rammen er met een campagne in dat Jij verder moet leren!
De media voeden ook nog nauwelijks. Op wat uitzonderingen na, worden we overspoeld met realityprogramma’s die mensen op hun domst en kleinst laten zien. Er is nauwelijks aandacht voor cultuur, voor vorming, voor inhoud. Zelfs het Nos Journaal lijkt de laatste tijd wel een reclameproduct geworden.

Het voedende principe
Leven dat niet gevoed wordt, sterft af. Het wordt koud, rigide en betekenisloos. Voeding is voorwaarde voor leven. Voeding is voorwaarde voor groei en ontwikkeling.
Ook merken zouden ons veel meer moeten voeden. Het succes van bakker Sébastien bewijst dat. Ja, hoor ik u denken, zo’n bakker is wel een heel ideaal voorbeeld. We verkopen niet allemaal zelfgemaakte broodjes. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om het voedende principe. Streef je als merk naast een beurswaarde ook een voedingswaarde na? Inspireer je, heb je aandacht, maak je contact, lever je kwaliteit, leer je mensen iets? Waarom investeert een dienstverlener zoveel meer geld in reclamecampagnes dan in de kwaliteit van zijn dienstverlening? Investeer in de kwaliteit van je mensen. Wees aardig voor je klanten, praat eens met ze, voed ze met positieve gedachten, met kennis, met producten waar ze wat aan hebben. Dan gaan mensen voor je in de rij staan.

*Trudelies van der Poel is onafhankelijk communicatiestrateeg.

reacties: info@trudelies.com